Вьетнамдаги урушдан кейин уйига қайтадиган бир аскар Сан Францискодан
қўнғироқ қилди:
- Она, дада, уйга қайтаяпман, аммо сиздан бир нарсани илтимос
қилмоқчиман. Ёнимда бир дўстимни ҳам олиб бормоқчиман.
- Майли ўғлим, келақолсин.
- Аммо бир нарсани билишингиз керак. Дўстим урушда оғир яраланди. Бир
нимани босиб олиб, бир қўли билаи онгини йўқотди. Борадиган жойи йўқ ва у биз билан яшаса дейман.
- Бу гапинг ноўрин, ўғлим. Балки дўстинга бошқа жой топишга ѐрдам
берармиз...
- Иўқ. У биз билан яшаши керак.
- Уғлим, - деди дадаси. - Биздан нима таклиф этаѐтганингни билмаясан.
Ногирон дўстинг бизга юк бўлади. Биз бунақа даҳмазалар ҳаѐтимизга тўсиқ
бўлишига йўл қўя олмаймиз. Сен дўстингни унутиб, уйга қайтгин.
Ўғли тслефонни қўйиб қўйди. Ота-онаси ундан узоқ вақт хабар ололмади.
Аммо бир неча кундан кейин Сан Франциско полициясидаи телефон бўлди.
Уларнинг ўғли баланд бинодан тушиб кетганди. Полиция фикрига кўра, у ўз
жонига қасд қилган экан. Юрак-бағри эзилган ота-она дарҳол Сап Францискога етиб келишди. Жасадни аниқлаш учун уларни текширувга олиб боришди. Улар жасадни кўргач, даҳшатга тушдилар. Чунки ўғилларининг бир қўли ва бир оѐғи йўқ эди
Муна Холмуродова
179
152
0.0